Geschiedenis

De Saarlooswolfhond is vernoemd naar zijn ‘schepper’ Leendert Saarloos (1884-1969. Leendert Saarloos wilde zijn favoriete rashond, de Duitse Herder, verbeteren met als doel een ideale huishond en werkhond te fokken. Daarom besloot hij de Duitse Herder te kruisen met een wolf. Een merkwaardige gedachtegang, omdat voorbeeldexperimenten op niets waren uitgelopen: de resultaten van deze kruising waren juist schuw en voldeden niet aan het doel wat Leendert Saarloos nastreefde. Na een aantal jaren experimenteren kwam Leendert Saarloos daar zelf ook achter. Hij kwam op de gedachte dat de honden door hun natuurlijke voorzichtigheid wel eens geschikt konden zijn als blindengeleidehond. Na het oprichten van een geleidehondenschool, werden de Saarlooswolfhonden op beperkte schaal ingezet als blindengeleidehond. Tegenwoordig zien we de Saarlooswolfhond niet meer in deze functie. We kunnen het ras dan ook niet meer classificeren als werkhond. De Saarlooswolfhond is een echte gezins- of gezelschapshond met een betrouwbaar en aanhankelijk karakter. Het doel van Leendert Saarloos om een bijzondere werkhond te fokken is niet gehaald. Wel is hij in staat geweest om te komen tot een hondenras dat dicht bij de natuur staat en veel natuurlijke eigenschappen nog in zich draagt die bij andere rassen reeds lang verdwenen zijn.

Leendert Saarloos wilde graag dat zijn ‘ras’ erkend werd. In 1942 probeerde hij de ‘Europese wolfhond’, zoals hij zijn ‘ras’ genoemd had, erkend te krijgen door de Raad van Beheer op Kynologisch Gebied. Dit lukte niet. Pas in 1975, toen Leendert Saarloos al overleden was, kreeg zijn ras de langverwachte erkenning. Het ras werd Saarlooswolfhond genoemd. In 1977 volgde de officiële erkenning door de Fédération Cynologique Internationale (FCI)